เพลงประกอบละครเวที บัลลังก์เมฆ

เพลง อย่าร้องไห้เลย

วาสุเทพ(พูด): ปล่อยคุณปานรุ้งไปเถอะน่ะเกื้อ
เกื้อ(พูด): ผมรักคุณหนูใหญ่ ผมรักลูกผม
วาสุเทพ(พูด): แต่เกื้อก็รู้นิ ถ้าขืนยังปล่อยให้คุณปานรุ้งอยู่ที่นี่ ทั้งเธอเองแล้วก็ลูกๆ ไม่มีวันที่จะได้มีความสุขหรอก
เด็กๆเองก็จะมีอนาคตที่ก้าวไกลกว่านี้ ถ้าหากว่าไปอยู่กับฉัน ฉันให้สัญญานะ ว่าฉันจะรักลูกของเกื้อให้เหมือนกับลูกของฉันเองเลย
เกื้อไม่ต้องเป็นห่วงหรอก แล้ววันนึงข้างหน้า เมื่อไหร่ก็ตามที่เกื้อพร้อม เกื้อไปรับลูกคืนได้เลย

เกื้อ: อย่าร้องไห้เลยลูกเอยจงเข้าใจ แม่นั้นมุ่งหมายสิ่งดี
ให้ลูกเติบโตงดงามเต็มที่ ได้มีดังใจต้องการ
พ่อนี้ยากจนมืดมนไม่มีมากมาย ต้องทนฝันร้ายอีกนาน
แต่ลูกยังมีฝันที่งดงาม จงไปสู่ทางนั้นฝันเป็นจริงสมใจ
จากนี้จะมีชีวิตใหม่ เข้มแข็งคนดีอย่าหวั่นไหว เช็ดน้ำตาทิ้งไป
รักเขาให้เหมือนที่เราเคยรักกัน เปิดหัวใจ สู่วันสดใส
ถึงแม้กายเราจะไกลห่าง แต่หัวใจเราไม่เคยร้าง รักของเราล้นใจ
รู้ไว้ว่าพ่อคนนี้อยู่ไม่ไกล จะเฝ้าดู

ฉันต้องยินยอมโชคชะตา รู้ว่าต้องทำเพื่อคนรัก ให้เขาไปได้ดี
และขออวยพรทุกคนจงโชคดีกับเส้นทาง ทางนั้น
เหลือไว้เพียงเราที่ว่างเปล่า ต้องสู้ต้องทนอยู่ต่อไป หวังแค่เพียงสักวัน
เมื่อฟ้าเป็นใจ ต้องถึงวันของเรา จะเฝ้าคอย


เพลง บอกความจริง

ปานรุ้ง : ฟัง บอกความจริงกับแม่มา
ปานวาด : อะไร แม่พูดอะไรไม่รู้
ปานรุ้ง : บอกมา ลูกมีผู้ชายใช่มั้ย ชื่ออะไร เลิกปิดบัง แม่อยากรู้
ปานรุ้ง(พูด) : มีคนเค้าบอกแม่ว่า เห็นลูกอยู่ในรถกับผู้ชาย สองต่อสองในที่มืดๆ ที่ลูกถูกรีไทน์ ก็เป็นเพราะผู้ชายคนนี้ใช่มั้ย
ปานวาด(พูด) : นายแม่อย่ามาหาเรื่องวาดดีกว่าค่ะ
ปานรุ้ง(พูด) : บอกมานะ ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร บอกมา
ปานวาด : ได้เลย ถ้าอยากจะฟังวาดเองจะพูด จงฟัง ให้ดี
ปานรุ้ง : พูดมาให้หมดใครกัน ทำให้ลูกหลงทาง
ปานวาด : เค้าเป็น ผู้ชาย แสนดี เข้าใจวาดทุกอย่าง
ปานรุ้ง : ลูกถูก มันล่อ มันหลอก ถูกทำลายจนเสีย
ปานวาด : เราต่าง เหมือนกัน ไม่มี ใครที่รักเราจริง
ปานรุ้ง : มันไม่จริงซักนิด แม่มีความรักให้ลูกหมดใจ เรื่อยมา
ปานวาด : แม่เพียง แค่อยาก ให้ทำ ตามที่แม่ต้องการ
วาสุเทพ : ค่อยๆพูดกัน อย่าใช้อารมณ์
ปานรุ้ง : ช่างเถอะ ที่ผ่าน เริ่มใหม่ ต่อจากนี้ต้องฟัง
ปานวาด : ถ้าอยาก ให้หยุด ขอบอก แม่คงต้องผิดหวัง
วาสุเทพ : วาดอย่า ได้โปรด คิดหน่อย ฟังกันบ้างเถิดหนา
ปานวาด : รักเรา ยิ่งใหญ่ ไม่ยอม ให้ใครมาทำลาย
ปานรุ้ง : แม่อยากจะรู้รักกันมากนัก ไหนมีอะไร ยืนยัน
ปานวาด : นี่ไง พิสูจน์ รักเรา มันมีค่ากว่าสิ่งใด
วาสุเทพ : ขอพ่อดูได้มั้ย เค้าให้ลูกมาหรือ
ปานวาด : แหวนนี่แหละยืนยัน ว่าเรารักกันมั่นคง ต่างจากหลายคน บอกว่ารักจริง แต่ก็ไม่มีหัวใจ
ปานรุ้ง : เพี้ยย ( ตบหน้าปานวาด )
วาสุเทพ : เมื่อมองแหวนดู นั่นคือแหวนเรา ใยในวันนี้ คืนย้อนมา เคราะห์กรรมอันใด ที่บันดาลให้ลูกเรามารักกัน
ต้องทำยังไง หากเวรกรรมกลับมาลงที่ลูกเรา อยากจะแก้ไข เรื่องราวเลวร้าย ก่อนจะสายไป

เพลง ฉันทำผิดเอง

กลับมาที่เดิมที่เราคุ้นเคย ที่ตรงนี้ตัวเรามีทุกอย่าง
แต่เพราะดื้อดึงจึงทำให้เราหลงทาง เดินผ่านความมืดมน

เจ็บเหลือเกิน ปวดเหลือเกิน กับเรื่องราว ที่พลาดไป
ทำให้เธอผิดหวังวุ่นวาย จากเธอและทำให้เธอเสียใจ
ทั้งที่ใจก็ยังรักเธอ
แอบมองเห็นเธอทุกวัน แอบมองด้วยรอยน้ำตา
และอยากกลับคืนกลับมาเหมือนเก่า
มันทรมานเหลือเกิน แอบมองด้วยความปวดร้าว
เมื่อรู้ว่ามันสายไป
อยากทำให้เธอหันมา อยากทำให้เธอเข้าใจ
กับสิ่งที่ทำลงไปมากมาย
และรู้ว่าในที่สุด ก็คงไม่มีผู้ใด จะรักจะดีเท่าเธอ

ฉันสูญและเสียอะไรที่ดีมากมาย
ไม่ใช่เพราะฟ้ากำหนดเอาไว้
แต่ฉันทำผิด ฉันทำผิดเอง

มันทรมานเหลือเกิน แอบมองด้วยความปวดร้าว
เมื่อรู้ว่ามันสายไป
อยากทำให้เธอหันมา อยากทำให้เธอเข้าใจ
กับสิ่งที่ทำลงไปมากมาย
และรู้ว่าในที่สุด ก็คงไม่มีผู้ใด จะรักจะดีเท่าเธอ
รู้แล้วว่าในที่สุด ก็คงไม่มีผู้ใด จะรักจะดีเท่าเธอ

เพลง อยากเดินด้วยคน

ปกรณ์ : อยากจะขอบคุณเธอ ที่เธอนั้นช่วยทุกอย่าง ถ้าเธอไม่เข้ามาขวาง คงเรื่องใหญ่ ไม่อยากให้เกิดปัญหา ทำดีแล้วตั้งเท่าไหร่ แต่ก็เกิดวุ่นวาย ทุกที
ริน : อาจเป็นกรรมของเธอถึงโชคไม่ดี ไม่มีใครเห็นใจเพราะเป็นเศรษฐี
ปกรณ์ : งั้นควรทำอย่างไรบอกได้ไหม กรณ์ ก็เบื่อจะตาย ไม่อยากเป็นอย่างนี้
ริน : อย่างตัวฉันไม่อาจจะสอนอะไร เด็กจนๆคนหนึ่งไม่รู้มากมาย
ปกรณ์ : รินโปรดอย่าพูดอย่างนั้น เพื่อนกันมองกันที่ใจ รวยหรือจนไม่เห็นสำคัญ
ริน : รินต้องกลับบ้านแล้ว พรุ่งนี้คุยด้วยใหม่
ปกรณ์ : อยู่กันต่อได้ไหม อีกสักหน่อย
ริน : รินต้องอ่านหนังสือ
ปกรณ์ : คงไม่นานนักหรอก
ริน : บอกสิ ว่าจำเป็น หรือเปล่า
ปกรณ์ : อยากจะชวนให้เธอนั้นไปกับฉัน มีไอติมรสดีทุกคนชอบทาน
ริน : เสียเวลามากเลย
ปกรณ์ : ครึ่งชั่วโมง
ริน : มีอย่างอื่นต้องทำ คงต้องกลับสักที
ปกรณ์ : ถ้าอย่างนั้นกรณ์อยากเดินไปด้วยคน แค่เป็นเพื่อนร่วมทางรินคงไม่บ่น
ริน : บ้านรินหน่ะยังอีกไกล ถ้าอยากตามไปก็ไป
ปกรณ์ : จะไม่ห่างจนถึงบ้านริน


เพลง รักหรือเปล่า

รักที่ใครเขาอยากมี รักที่เราไม่เข้าใจ ยามเราสงสัยจะต้องไปถามใคร
จากเดิมไม่ได้แคร์เท่าไหร่ จนใครคนนึงทำให้เราไม่เหมือนเคย

*กับใครคนนั้น เรียกว่ารักหรือเปล่า ก็แบบว่าเหงา ยามที่เธอห่างไกล
แต่พอเจอะแล้ว ทั้งหัวใจก็สั่นหวั่นไหว เจอะอย่างนี้ รักหรือเปล่าอยากรู้จริงๆ
ตำรามากมาย ไม่เคยทำให้รู้ เรียนจนคล่องใจ ใครกันช่วยสอนที (ซ้ำ*)

กับเธอคนนี้ เรียกว่ารักหรือเปล่า ก็แบบว่าเรา นั้นไม่เคยเข้าใจ
คนมันไม่รู้ สอนให้ฉันรู้จักรักทีได้ไหม อยากจะรู้ รักหรือเปล่าแบบนี้
อยากจะรู้ฉันรักเธอ ใช่ไหม


เพลง วอนฟ้า(Reprise) - ปานเทพ

ปานรุ้ง(พูด): ปานเทพ
ปานเทพ(พูด): ผมขอโทษครับ ผมขอโทษครับ นายแม่
ปานรุ้ง(พูด): แมให้อภัยลูกเสมอ ลูกก็รู้
ปานเทพ: ผ่านมานาน เพิ่งจะเข้าใจ
ที่แม่สอนไว้ เพียงให้ลูกได้ดี
เพราะลูกเองที่ทำลาย ทำฝันกลายเป็นธุลี
บาปครั้งนี้ไม่เคยคิดเท่าทัน
สู่บทเรียนแห่งความปวดร้าว
ต้องผิดหวังทนทุกข์ทรมาน
เพราะลูกเดินก้าวไป ตามที่ใจต้องการ
แต่ทางนั้นดับความฝันสลาย
ได้แต่วอนขอ อ้อนวอนกับฟ้า
ถ้าหากเวลาหวนคืนกลับไป
แค่อยากตอบแทนแม่ ด้วยความจริงใจ
อยากให้แม่รู้ในหัวใจ ลูกคนนี้จะรักแม่เสมอ

เพลง กันและกัน

ปกรณ์: เคยได้แต่มองฝนพรำ หวังจะลองสัมผัส ความชื่นฉ่ำหัวใจ
เปียกปอนสักเท่าไหร่ หัวใจคงอุ่น ถ้าหากเธอจะอยู่แนบกาย
วิรินทร์: มองยามที่หยาดฝนโปรย หวังจะลองสัมผัส ใยกลับหวั่นหัวใจ
ไม่พร้อม ยังไม่ถึงเวลาก้าวไป อยากจะขอให้เธอเฝ้ารอ
ปกรณ์: อยากมีกันและกัน เธอและฉันไปจนวันตาย
จับมือกันเดินเคียงกาย กลางสายฝนจะก้าวไป
วิรินทร์: เสียงฝนโปรยดังใจร่ำร้อง แต่ว่าเราต้องอดใจไว้
ปกรณ์: ฝนรอหลั่งรินหัวใจ

วิรินทร์: ขอฝนอย่าได้ร้างลา เมฆอย่าได้ร้างไกล รอเราอีกเพียงไม่นาน
ปกรณ์: หวังสักวัน ฝันจะได้งดงาม สองเราจะร่วมทาง จะเฝ้ารอวันของเรา
both: อยากมีกันและกัน เธอและฉันไปจนวันตาย
จับมือกันเดินเคียงกาย กลางสายฝนจะก้าวไป
เสียงฝนโปรยยังคอยเรียกร้อง แต่เราต้องอดใจไว้ ฝนรอหลั่งรินหัวใจ
สักวันจะเดินเคียงกาย ภายใต้ฟ้าแสนไกล ให้ฝนชะโลมใจเรา

เพลง นี่คือคำสั่ง

กติยา : ในที่สุดผู้ใดสร้างกรรม บาปที่ก่อจะตามเท่าทัน แกต้องทุกข์และทรมาน ทุกทุกวันเฝ้าคอยแช่งแก ทุกทุกคืนเฝ้าอาฆาตแก ให้แกเจ็บช้ำ ไม่ว่าฉันต้องแลกอะไร จะดึงแกลงไปด้วยกัน สู่อเวจี

ปานรุ้ง : หยุดเกเร บอกแม่เมื่อคืนลูกไปอยู่ไหน
ปานวาด : นั่งติว รายงานเร่งค้างที่มหาลัย
ปานรุ้ง : หยุดพูดปด แม่รู้เรื่องราวทั้งหมด อาจารย์เค้าโทรเข้ามา ลูกโดนรีไทน์ เพราะมัวขาดเรียน กลับไปเรียนใหม่ แม่ได้เตรียมที่เรียนเอาไว้
ปานวาด : จะไม่ไป ทำไมต้องคอยบังคับกวนใจกัน
ปานรุ้ง : เจ้ารู้มั้ย แม่คอยทุ่มเทเท่าไหร่
ปานวาด : เบื่อเหลือเกิน
ปานรุ้ง : คอยทำเรื่อยมาเพื่อใคร (ปานวาด : ก็เพราะใคร ) ทำไมลูกยังต้องคอย
(ปานวาด : ทำให้มีปัญหา ) สร้างแต่ปัญหา
ปานวาด : ไม่เอา ไม่ฟังอีกแล้ว
ปานรุ้ง : ปานวาด

ปรก : ผมไปดูฤกษ์มาแล้วคงต้องแต่งงาน ขอนายแม่ ช่วยเป็นธุระเพื่อไปสู่ขอ
ปานรุ้ง : พอที ไม่ต้องมาขอ แม่ไม่ยอมให้ลูกแต่ง
ปรก : เราต้องแต่ง
ปานรุ้ง : ต่อให้ท่านรัฐมนตรีมาขอร้อง
ปรก : เตรียมการเอาไว้แล้ว ยังไงใจของเรา ไม่เปลี่ยน
ปานรุ้ง : แม่ก็ไม่เปลี่ยนใจ

ปานรุ้ง: ( พูดกับปานเทพต่อ ) นี่ลูกจะทำอะไร ลูกจงตอบแม่มา จะเก็บเสื้อผ้าไปไหน
ปานเทพ : ไปให้ไกลๆจากที่แห่งนี้ แม่คงสุขเสียที เมื่อผมลาไป
ปานรุ้ง : บอกมาว่าใครกัน ที่ทำให้ลูกวู่วามและคิดอย่างนี้ เก็บของแม่ไม่ให้ไป
ปานเทพ : ไม่มีทางหรอกครับ ครั้งนี้จะขอพิสูจน์ตัวเอง
ปานรุ้ง : กลับเข้าไปซะ
ปานเทพ : ผมโตแล้วนะ
ปานรุ้ง : ไม่ฟัง ไม่ฟัง
ปานเทพ : แม่ฟังไว้นะ
ปานรุ้ง : นี่คือคำสั่ง เราต้องทำเพื่อสมุทรเทวา
ปานเทพ : หยุดสั่ง พอได้มั้ย
ปานรุ้ง : เมื่อลูกเป็นลูก ลูกจะต้องฟัง
ปานเทพ : งั้นขอไม่เป็นลูกแม่อีกแล้ว
ปานรุ้ง(พูด) : หยุดนะปานเทพ ปานเทพ

ปานรุ้ง: ทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำ ไม่มีใครรับฟัง ความหวังดี ทุกสิ่งที่ทำให้ไป คิดแล้วมันน้อยใจ ดูเค้าทำแม่สิ
ปกรณ์(พูด) : นายแม่ครับ
ปานรุ้ง : ปานวาดไม่ยอมเล่าเรียน ปานเทพก็หนีไป ไม่เชื่อฟัง ปรกจะแต่งงานได้ไง ไม่คู่ควรคบกัน แล้วยังทำดื้อดึง
เหลือปกรณ์ของแม่เท่านั้น เด็กที่ดีเชื่อฟัง ลูกต้องเดินตามแม่ชี้นำ ห้ามทำตัวให้แม่ต้องเสียใจ
ปกรณ์ : คำสอน ต้องจดจำ ทุกถ้อยคำ ต้องเชื่อฟังอยู่เสมอ ต้องเป็นเด็กดีไว้ จะไม่ให้แม่ต้องเสียใจ

ปกรณฺ: ยังสับสนกับทางที่ต้องไป จะไปทางไหนวันนี้ เส้นทางหนึ่งมี แม่คอยหวังดี อีกทางหนึ่งมีหัวใจ
แม่ต้องการให้เราเชื่อฟัง ไม่เคยจะคิดขัดใจ แต่วันเปลี่ยนแปลง สร้างความฝันใหม่ มีรินทร์อยู่กลางใจ แล้วจะทำเช่นไร
เหมือนรักที่มีคือความผิด เพราะแม่ไม่มีทางยอมรับ รักที่เราให้รินทร์ เพราะรักเพียงรินทร์จนเกินจะถอนใจ จะต้องทำอย่างไร
ถึงรักที่มีคือความผิด ขอเชื่อในความปรารถนา ให้รักพาหัวใจ ถ้าแม้วันใดต้องทุกข์ทรมาน เราก็ยอม

ปานเทพ,ปรก, ปานวาด : ขอเลือกทางเดิน อย่างที่เราฝันเอง เลือกชีวิตเรา ให้เป็นเหมือนใจ
ปรก : จะเลือกความรัก เปิดทางได้ไหม
ปานเทพ,ปรก, ปานวาด : ใยไม่ยอมรับฟัง
ปานรุ้ง : ลูกต้องมีคน ขีดทางให้ไป อย่ามาขัดใจ ที่สอนให้ต้องทำ อย่าอ้างเหตุผล แม่สั่งไปนั้น จงเข้าใจ จงทำตาม
ปานเทพ,ปรก, ปานวาด : พวกเราโตกันแล้ว เรามีเหตุผลที่เราต้องทำ แม่ไม่เข้าใจ
ปานรุ้ง : ทุกทุกคนต้องฟัง
ปานเทพ,ปรก, ปานวาด : แม่ไม่ฟังเราบ้าง
ปานรุ้ง: ต้องทำตามทั้งหมด และนี่คือคำสั่ง(อันสุดท้ายนี่ไม่แน่ใจอ่าค่ะ เพราะร้องซ้อนทับกับลูกๆพอดีเลย แต่คิดว่าประมาณนี้น่ะค่ะ)
ปานเทพ,ปรก, ปานวาด : แม่คอยเอาแต่สั่ง

เพลง เดียวดาย

ปานรุ้ง : ไม่มีใครซักคน ที่จะมาสนใจ ไม่มีใครซักคน คอยให้กำลังใจ
ไม่มีคำซักคำ ที่จะพอชื่นใจ สิ่งที่หวัง ไม่เป็นเหมือนดังใจ
ทุกสิ่งที่ฉันได้ทำ ทุกสิ่งที่ฉันสู้ทน มีเหตุผลเพียงแค่ความหวังดี
เพื่อคนที่ฉันห่วงใย ด้วยใจที่พร้อมยอมพลี แต่เหมือนไม่มีคนไหนต้องการ
เหนื่อยล้าเหลือเกิน มันเหมือนเดินมาเดียวดาย เจ็บช้ำหัวใจยังไม่มีใครเหลียวแล
สิ่งที่ทำให้กับเขา ทุ่มเทเท่าไหร่ ยอมให้จนหมดใจ ไม่เห็นว่าใครจะแคร์
เสียใจมีแต่ความเสียใจ ที่ก้าวเดินไป ยิ่งเดินยิ่งไกล แต่ไม่มีใครเข้าใจฉันเลย
เหนื่อยล้าเหลือเกิน มันเหมือนเดินมาเดียวดาย เจ็บช้ำหัวใจยังไม่มีใครเหลียวแล
แต่ฉันยังเชื่อในรัก ที่ฉันมีให้กับเขา แล้วซักวันพวกเขาต้องยอมเข้าใจ

เหนื่อยล้าเหลือเกิน มันเหมือนเดินมาเดียวดาย เจ็บช้ำหัวใจยังไม่มีใครเหลียวแล
แต่ฉันยังเชื่อในรัก ที่ฉันมีให้กับเขา และทุกคนต้องรักและต้องเข้าใจ


เพลง เมื่อวันเปลี่ยนผัน (2)

หมู่มวล : เมื่อวันเปลี่ยนผัน ฟ้ายังเปลี่ยนสี ชีวิตคนเรานี้จะแปรปรวนซักเท่าไร ไม่สิ้นเรี่ยวแรง ต้องก้าวต่อไป ไม่ว่าจุดหมายที่มองหายังเลือนลาง หาทางกันไป

ชูนาม(พูด): อ้าวใจเย็นๆ ไม่ต้องแย่งกัน ทุกคนต้องได้ แชร์นายชู ตามที่ต้องการ
ชูนาม: เงินล้านนั้นเกิดง่ายดาย มันอยู่ในนี้
ปานเทพ : นักธุรกิจชั้นดี ไม่มีวันเจ๊ง
ชูนาม : อยากให้ยัยปานรุ้ง นั้นได้มาเห็นเอง
ชูนาม&ปานเทพ : คงยืนตะลึงเมื่อได้เห็น พวกเราวันนี้ยิ่งใหญ่

หมู่มวล : เส้นทางชีวิต ย่อมมีสดใส บ้างก็เลวร้าย ขึ้นว่าใครเลือกทางใด ขอเพียงมีหวัง ฝันมันต่อไป แล้ววันที่หมายอาจได้สมใจซักวัน สมดังรอคอย

ปานรุ้ง : ไม่มีทางรู้ไว้ ปกรณ์ แม่ไม่ยอมให้ลูกทำผิดพลั้ง เด็กคนนั้นมันไม่คู่ควร ที่แม่ปรามปกรณ์ต้องฟัง ไม่ต้องคิดที่จะแต่งงาน แม่ไม่ยอม
ปกรณ์ : นายแม่ ควรเข้าใจเราสอง เราผูกพันด้วยความจริงใจ
ปานรุ้ง : ด้วยความรักปกรณ์ที่สุด ไตร่ตรองดูแม่ทำเพื่อใคร แล้วใยกลับดื้อดึง
ปกรณ์ : แม่ฟังบ้างได้มั้ย ว่าผมก็รักรินทร์ที่สุด รักเพียงรินทร์เข้าใจมั้ย แม่ทำอย่างนี้จะมีคนไหนที่จะรักแม่ได้
ลองมองพี่ๆเขา ทุกๆคนต่างหนีแม่ไป อย่ากดดันผมเลย หากสั่งให้ผมต้องเลือก แม่คิดดู ว่าผมจะเลือกใคร

โดม : ไหนได้เท่าไหร่
ปานวาด : เพียงห้าร้อยที่ได้มา
โดม : จะพอมั้ยเงินเท่านั้น คงอยากเห็นผมต้องตาย ถ้าต้องขาดมัน อยู่ไม่ได้วาดก็รู้ วาดต้องหามันให้ผม ไม่เช่นนั้นคงขาดใจ
ปานวาด : โดมต้องอดทน
โดม : มันทนไม่ไหว
ปานวาด : กลับไปหาแม่โดมมั้ย อาจมีทางช่วยผ่อนเบา
โดม : ไม่ แม่หลอกลวงใช้เราเป็นเครื่องมือ ซ่อนความจริงเรื่องพ่อเรา
ปานวาด : พ่อเราหรือ โดมหมายความว่าไง
โดม : ไม่เคยรู้พ่อของวาดคือใคร เพิ่งเข้าใจเรื่องทุกอย่าง น่าบัดสี ใยเคราะห์กรรมลงที่เรา
ปานวาด(พูด) : นี่โดมพูดเรื่องอะไรอ่ะ
โดม : พ่อวาสุเทพ นั้นก็คือพ่อโดม
ปานวาด : ไม่จริง
โดม : วาดก็คือน้องของโดม ได้ยินไหม เราสองคน พี่น้องกัน
ปานวาด(พูด) : ไม่ ไม่จริง เป็นไปไม่ได้
หมู่มวล : เพราะว่าชีวิต ยากเกินคาดหวัง ขึ้นลงกี่ครั้ง ใครจะทันได้เตรียมใจ ทุ่มเทสิ่งไหน ไม่นานสลาย เมื่อแปรเปลี่ยนไปอาจต้องเหลือเพียงลำพัง สู้เพียงลำพัง


เพลง ทุกคนต้องทำตาม

ปานรุ้ง (พูด) : เชื่อแม่สิ แม่ผ่านมาหมดแล้ว
ปรก (พูด) : ถึงนายแม่จะเคยล้มเหลวมาก่อน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าคนอื่นจะต้องเป็นเหมือนนายแม่หนิครับ
ปานรุ้ง (พูด) : หยุดนะ ปรก ยังไงทุกคนก็ต้องทำตามที่แม่สั่ง
ทุกสิ่ง ถ้อยคำ ทุกๆอย่าง ลูกๆต้องฟัง ทำตามไปอย่างเถียงกัน ทั้งหมด แม่เองได้เคยผ่าน อะไรชั่วดี เคยผจญมาหมดแล้ว
ปานเทพ :ไม่จริงหรอกครับ มันจำเป็นต้องเปลี่ยนทาง กาลเวลาหมุนเวียนไป อะไรๆก็เปลี่ยนแนว
ปานรุ้ง: จะเปลี่ยนทำไม ทำกันไปดีอยู่แล้ว พอกันทีลูกต้องจำ คำที่แม่สั่งไว้
วาสุเทพ: อย่ามีอารมณ์ เราควรคุยด้วยเหตุผล ใจเย็นๆกันทุกคน ลองทบทวนกันอีกครั้ง
ปานเทพ : ไม่เกี่ยวกับคุณ คุณเป็นใครต้องเชื่อฟัง คุณไม่ใช่พ่อของผมสักหน่อย
ปานรุ้ง (พูด) : ปานเทพ !!
ปานเทพ (พูด) : ก็ได้ครับ ในเมื่อนายแม่เห็นว่าทุกสิ่งที่ผมทำมันไม่ได้เรื่อง ผมก็จะไม่อยู่ให้นายแม่รำคาญใจอีก
ปานรุ้ง (พูด) : ปานเทพจะไปไหน
ปานเทพ (พูด) : ผมขอลาออก จากทุกตำแหน่ง
ปานรุ้ง (พูด) : ปานเทพ
ปรก : แม่โปรด โปรดจงเข้าใจบ้าง อย่าได้ขวางทางคำบัญชาของหัวใจ
ปานรุ้ง: เลิกบ่น และจงคิดดูใหม่ อยู่กันได้ไง เงินทองอะไรไม่มีกัน
ปรก :ถ้ามีความรัก คอยประคองพวกเราไว้ จนเพียงใดไม่เคยแคร์ เราจะไปให้สุดฝัน
ปานรุ้ง :ก็ที่เคยเห็น ทนกันไปไม่กี่วัน พอเงินทุนหมุนไม่ทัน ก็โกรธกันเป็นไฟ ก็ที่เคยเป็น มีบางคนรับปากกัน จะยอมทำทุกเรื่องไป จึงมอบหัวใจให้กับเค้า แต่กลับกลายเป็น ช่วงชีวิตที่ปวดร้าวววว จำได้ไหมเค้าหน่ะพ่อของใคร !!
ปรก (พูด) : นายแม่ ถึงยังไงพ่อเกื้อ เขาก็เป็นพ่อของผมนะครับ
ปานรุ้ง: มันเป็นตัวอย่างที่เคยเกิดขึ้นมาแล้ว
สิ่งถูกผิดลูกเองไม่รู้ จึงสั่งสอน ควรคิดทำเช่นไร ถ้าให้ลูกตามต้องการ คงพบพานเพศภัย จงชั่งใจ สิ่งใดร้ายกว่ากัน ทั้งหมดที่คิด (ปกรณ์ ต้องยอมไปเสียทุกอย่าง) ก็เพียงเพราะรัก (ปกรณ์ ต้องลืมความคิดตน) อยากให้ลูกเรา (ปรก เพียงอยากให้แม่ได้ฟังหัวใจ...ที่เรียกร้อง) ได้เป็นดั่งฝัน ความสุขลูกนี้ (ปกรณ์ อยากให้แม่ได้มอง ขอเพียงเข้าใจ) คือสิ่ง ที่แม่ยืนยัน ขับไล่ภัยร้ายให้พ้นไป สิ่งที่หวังขอเพียงลูกนั้น สุขใจ


เพลง เพชรแท้

หากเบื่อรำคาญ กันนักไม่เป็นไร
อยากจะไป เชิญได้ไม่ขอรั้งกัน
ก็แค่ผู้ชาย ไม่เห็นจะสำคัญ
ขาดเธอนั้น ตัวฉันก็ยังอยู่ดี
คนที่ต้องเสียใจ ถ้าไม่มีฉัน
คือใครนั้นคิดดูอีกที
ใครกันน่ะ ที่จะต้องอดของดี
มีแต่ฝันกลางวันคนเดียว
เขาคงต้องเหงา ปวดร้าวทั้งหัวใจ
หมดอาลัย ทั้งนอกทั้งในแห้งเหี่ยว
แล้วอย่าโทษกัน ผิดที่เธอคนเดียว
มีเพชรแท้แล้วไม่คิดที่จะรักษา

เพลง เธอคนเดิม

วาสุเทพ : เธอยังเหมือนกับคน ๆ เดิม ที่อยู่ในหัวใจไม่เคยห่าง
เนินนานเหลือเกินที่ต้องเดินคนละทาง แต่ใจยังหวังพบเธอ

ปานรุ้ง : เค้าก็เหมือนกับคน ๆ เดิม ที่เคยประทับใจ ในวันเก่า
ผิดที่ฉันเอง ที่ทำลายฝันของเรา ฉันยังได้แต่เสียใจ

ปานรุ้ง : แต่จะบอกกับเธอเช่นไร
วาสุเทพ : ไม่ต้องกังวลเมื่อมีฉันอยู่
ปานรุ้ง : แต่กติยาจะเป็นเช่นไร
วาสุเทพ : ฉันเฝ้ารอเธอคืนมาเคียงคู่

(พร้อมกัน) ยามได้เคียงข้างกัน ใจที่เคยเศร้าอยู่ กลับพลันสดใส

วาสุเทพ : อยากจะมีเธอเคียงข้างกัน
ปานรุ้ง : ทุกข์ร้ายมลายเมื่อเธอเคียงข้าง
วาสุเทพ : จะคอยห่วงใยดูแลทุกวัน
ปานรุ้ง : ลูก ๆ ของฉันจะมีทุกอย่าง

(พร้อมกัน) ฟ้าได้นำชักพา เรากลับมาชิดใกล้ นี่คือชะตา ให้เราเดินก้าวไป โลกจะสดใส เมื่อฉันได้มีเธอ


ปลอบโยน (เกื้อ-ปานรุ้ง)

เกื้อ : จงอย่าเคือง อย่าเสียใจ อย่าไปหวั่นไหวหวาดกลัว
จะยืนอยู่เคียง แหมคืนมืดมัว ยังคอยปลอบโยนข้างกาย
ปานรุ้ง: ควรเข้าใจตัวฉันบ้าง อาจดูเรียกร้องมากมาย
เกื้อ : พร้อมจะเข้าใจ ให้บอกมา
จะยอมทุ่มเท แหมมากเท่าไหร่
both : เงินทองที่มีไว้ เพื่อให้ลูกได้ดี
เกื้อ : ยากเข็ญเพียงใดยอมลำบาก เพราะรักภักดีแต่เธอนั้น ทั้งหัวใจขอพลี
ปานรุ้ง : ฉันหวังเพียงลูกได้เจอสิ่งที่ดี
both : กว่าที่เคยผ่านมา
เกื้อ : ทุกข์ร้อนอันใดเพียงให้บอก พร้อมรับดูแลช่วยแก้ไข จะให้คำสัญญา
พรุ่งนี้ทุกคนจะมีวันที่ดี จงเชื่อใจ


เพลง เมื่อวันเปลี่ยนผัน (1)

หมู่มวล : เมื่อวันเปลี่ยนผัน ฟ้ายังเปลี่ยนสี
ชีวิตคนเรานี้ จึงแปรปรวนได้ทุกวัน
สงครามคุกคาม เข้ามาประชัน
ผู้คนต่างหวังได้แต่ขอให้เมืองไทย รอดอันตราย
chorus ญ : แต่ยังมีบางคน ฉวยโอกาสบนเพศภัยสงคราม
เธอไม่เคยครั่นคร้ามทุ่มเททุกอย่างเพื่อทำการค้า
chorus ช : ถ้ามีใครมาคิดขวางบนเส้นทางที่เธอมุ่งมา
จงเตรียมใจเถอะน่ะ ถอยไปให้ไกล
หมู่มวล : ไม่เคยเจอคนเก่ง เก่งอย่างเธอคนนี้
เธอทำได้ทุกอย่างเพื่อให้เธอชนะ ใครจะตามได้ทัน
นั่นคือปานรุ้ง มุ่งยังที่หมาย ไม่เคยใจร้าย แค่เหยียบใครบ้างบางวัน
ปานรุ้ง : ขอเพียงได้เห็น ลูกเป็นดั่งฝัน
ขอเพียงเท่านั้น ที่มีไว้ในใจเรา มั่นในใจเรา
chorus ช : จะสร้างตึกสะพาน ไม่ว่ากี่งานเสร็จปานรุ้งเธอ
ประมูลได้เสมอ ไม่เคยพบเจอโชคดีอย่างนี้
chorus ญ : จากหมื่นเปลี่ยนเป็นล้านคล้อยไปไม่นานแค่เพียงสิ้นปี
เธอกลายเป็นเศรษฐี เหมือนบุญบันดาล
หมู่มวล : เธอทำได้ทุกอย่างเพื่อให้เธอชนะ ใครจะตามได้ทัน
หัวใจปานรุ้ง เพื่อลูกเท่านั้น
ขอทำอย่างนี้ ใครเป็นใงไม่สำคัญ
ขอเพียงได้เห็น ลูกเป็นดั่งฝัน
สร้างวางกฏเกณฑ์ให้โลกหมุนตามใจเธอ หมุนตามใจเธอ
เธอช่างโชคดีในเกมรักเกมชีวิต
โชคชะตามันกลับพลิกปลี่ยนชีวิตได้ดั่งฝัน
มองคนรอบกายอาจเดินเส้นทางต่างกัน
แต่เวลาจะเปลี่ยนผัน นำพวกเขาให้เปลี่ยนไป

เมื่อวันเปลี่ยนผัน ฟ้ายังเปลี่ยนสี
ชีวิตคนเรานี้จึงแปรปรวนไม่ว่าใคร
ร่ำรวยมากล้น ยากจนแค่ไหน
ไม่นานเปลี่ยนไป สิ่งทั้งหลายไม่แน่นอน ล้วนไม่แน่นอน
เมื่อวันเปลี่ยนผัน ฟ้ายังเปลี่ยนสี
ชีวิตคนเรานี้มันแปรปรวนได้ทุกวัน
ฝันเคยสลาย หายไปวันนั้น
พริบตาเปลี่ยนผัน สิ่งที่หายได้คืนมา ได้คืนดังเดิม



คนสำคัญ (ปกรณ์-ปานรุ้ง)

ปกรณ์ : อาจเหมือนว่าฉัน เป็นคนสำคัญของใคร
ได้รักมากมาย เกิดมามีพร้อมทุกสิ่ง
แต่วันที่ฉันพบเธอกลับทำให้รู้ความจริง ว่าชีวิตฉันไม่เคยดีพร้อมสักอย่าง
ได้ใช้ชีวิตเป็นคนสำคัญของเธอ ได้รักของเธอต่อเติมจึงพร้อมทุกอย่าง
แต่เป็นเพราะฉันคนเดียวระแวงไม่ไว้ใจกัน
ที่ไปเชื่อคำใครคนนั้นทำเธอเสียใจ สุดท้ายต้องเสียเธอ
จากวันนี้จะอยู่เพื่อใคร ต่อไปนี้จะอยู่เช่นไร
ฉันกำลังขาดใจ เธอรู้หรือเปล่า
แค่อยากจะขอเป็นคนของเธอ อยากมีเธอข้างกายเหมือนเก่า
รักจากใครที่ไหนก็ขอไม่เอา

เวลาฉันใกล้หมดลง เหมือนคนกำลังจะสิ้นใจ
ไม่อาจทนเสียเธอไปได้อีก ได้ยินบ้างไหม
เพราะชีวิตของฉันขาดเธอไม่ได้ ฉันต้องการแค่เธอ
ไร้เธอก็เหมือนตาย

ปานรุ้ง : ทำอะไรมืดๆปกรณ์ ใยเก็บตัวในห้องเพียงผู้เดียว
ลูกควรลงไปทานมื้อเย็น นี่คงเป็นเวลาสำคัญ เราควรต้องทำความเข้าใจ
ปกรณ์ : แม่ต้องการให้รินทร์จากไป แม่จะได้สมใจสักที
ปานรุ้ง : ด้วยความรักปกรณ์ที่สุด นี่คือความปรารถนาดี
ปกรณ์ : จบกันทีการเป็นลูกรัก เป็นคนสำคัญ
ปานรุ้ง : ใจเย็น และฟังเหตุผลได้ไหม
ปกรณ์ : จะไม่ขอเป็นคนสำคัญ
ปานรุ้ง : แม่รักปกรณ์
ปกรณ์ : เจ็บและช้ำเกินทนเพราะใคร
ปานรุ้ง : แม่ไม่ได้ตั้งใจ
ปกรณ์ : ผมกำลังขาดใจแม่รู้หรือเปล่า
ปานรุ้ง : แม่อยากจะขอโทษ
ปกรณ์ : ใครอยากให้ผมเป็นคนสำคัญ นอกจากรินทร์ก็ขอไม่เอา
ปานรุ้ง : แม่จะไปหาเธอ จะบอกเรื่องราวให้เธอเข้าใจ
ปกรณ์ : แม่เป็นคนทำลายครอบครัวของเรา
ยังจำเสมอที่แม่บอกรักผมมากที่สุดเลย แต่ทำกับผมทำให้ต้องเสียคนที่ผมรักไป
มองดูซิตอนนี้ ดูคนที่ปวดร้าวเจียนตาย แม่เข้าใจหรือเปล่า
เมื่อเราต้องเสียคนที่เรารัก คนที่รักที่สุดไป เจ็บเพียงไหน
ปานรุ้ง : ปกรณ์
ปกรณ์ : เสียคนที่รักที่สุดไป
ปานรุ้ง : ปกรณ์ฟังแม่ก่อนน่ะ
ปกรณ์ : เสียคนที่รักที่สุดไป
ปานรุ้ง : ปกรณ์
ปกรณ์ : เสียคนที่รักที่สุด....
ปกรณ์(พูด) : ผมจะทำให้นายแม่เข้าใจว่า การที่ต้องเสียคนที่รักที่สุด มันเป็นยังไง

ปัง....................


คนไม่สำคัญ (ปรก)

ปานรุ้ง(พูด) : ปรก
ปรก : ครับ นายแม่
ปานรุ้ง : ความจริง ลูกไม่ต้องทำอะไรเพื่อแม่ขนาดนี้ก็ได้ เพราะแม่ก็ไม่ได้ทำอะไรให้ลูกมากนัก
ปรก : มากเท่า พี่ปานเทพ ปานวาด หรือ ปกรณ์ใช่ไหมครับ
ที่จริงมันไม่ได้สำคัญอะไรสำหรับผมเลยน่ะครับ นายแม่
ถึงนายแม่จะไม่เคยทำอะไรอร่อยๆให้ผมทาน เหมือนที่นายแม่ทำให้พี่ปานเทพ
ไม่เคยซื้อนู้นซื้อนี่ให้ผม เหมือนที่นายแม่ซื้อให้ปานวาด
ไม่เคยกอดผม เหมือนที่นายแม่กอดปกรณ์
แต่ผมก็รู้น่ะครับ ว่านายแม่ รักผม

ปรก : แม้ไม่ใช่คนโปรด อย่างคนอื่นเขา แม้จะดูว่างเปล่า ในสายตาเธอ
ไม่เคยทำให้คำ ว่าฉันรักเธอ ลดน้อยลงได้เลย สักวัน
ขอเพียงเธอไม่ลืม ว่าใครอยู่ตรงนี้ ขอเพียงมีสักคำ ว่าคิดถึงกัน
แค่นั้นก็เกินพอ ให้คนอย่างฉัน ฝันดียิ่งกว่าคืนไหน
ไม่ว่าเป็นที่เท่าไหร่ของเธอ เธอก็คือที่สุดเสมอไป
ถ้าเผื่อเธอพอมีเหลือ รักในหัวใจ ขอให้ฉันคนนี้ได้หรือเปล่า
และคนๆหนึ่งซึ่งไม่สำคัญ ก็อยากได้อบอุ่นใจสักคราว
แค่อยากได้ยินว่ารักสักคำเบาๆ ให้ฉันได้หรือเปล่าคำเดียว
ให้ฉันได้หรือเปล่า คำ เดียว


ปกรณ์รู้ความจริง (ปกรณ์, เข้ม, วิรินทร์, หมู่มวล)


หมู่มวล : เกิดมาจนต้องทนลำบาก ยิ่งมีรักยิ่งยากกันใหญ่
ดูอย่างรินทร์นี้ ภักดีหมดใจ แต่สุดท้ายก็รักคนผิด
เข้ม : ก็เคยเตือนเสมอ ไม่คิดฟังกัน หนึ่งเดียวที่เธอนั้นไว้ใจ
คือไอ้ลูกเศรษฐี มันมีดียังไง
หมู่มวล : แค่มีดีที่รวยกับหล่อ
เข้ม(พูด) : --censor--มาที่นี่ทำไม ที่นี่ไม่ต้อนรับ--censor--

เข้ม : ไอ้ลูกแหง่ ออกไปให้ไกลเลย แกทำร้ายรินทร์ ทำให้เธอต้องช้ำใจ
ปกรณ์ : ขอโทษผิดไปก็พูดใหม่ เพราะแกนั่นไง แกเป็นคนสร้างปัญหา
เข้ม : แกไม่ได้รัก ไม่ได้จริงใจกับรินทร์
ปกรณ์ : มาคุยกันที่ได้ทำเรื่องเลวทรามทั้งหมดไว้ แกไปบ้านฉันแกกับรินทร์ทำอะไร
เข้ม : แกนั้นมันชั่วคิดได้ยังไง
ปกรณ์ : หลีกไปซะจงอย่าขวาง
เข้ม : ถ้าแกกล้ายิงซิว่ะ
ปกรณ์ : อย่ามาท้า
เข้ม : กูจะท้า
ปกรณ์ : อยากจะฆ่าแกให้ตาย แกมันหลอกรินทร์ แกทำเรื่องที่เลวร้าย
เข้ม : ใครกันแน่ที่เลวร้าย
ปกรณ์ : บอกมาหมายความว่าไง
เข้ม : ถ้าอยากรู้ฉันจะเล่าให้ฟัง ที่ต้องไปพบกับรินทร์ เพราะแม่รินทร์ เขาล้มป่วย จึงต้องคอยช่วยดู
และในวันที่พวกแกไล่รินทร์ นั่นคือวันที่แม่รินทร์ เธอสิ้นใจ รินทร์ร้องไห้ชอกช้ำใจ ปวดร้าว
กลับไปเลยไม่มีใครต้องการ คนอย่างแกไร้ค่าเกินจะเรียกร้อง ลืมเรื่องเด็ก ไม่ต้องมาใส่ใจ
ฉันเลี้ยงลูกให้แกเอง
ปกรณ์ : แกว่าลูกใคร เด็กในท้องรินทร์ พูดมาใหม่ แกบอกลูกฉัน บอกว่าลูกฉัน มันเป็นความจริงใช่ไหม

ปกรณ์(พูด) : รินทร์ รินทร์
ปกรณ์ : รินทร์ต้องเปิดประตูให้กรณ์ รินทร์ต้องฟังกรณ์อธิบาย เรื่องทั้งหลายที่ทำพลาดไป
วิรินทร์ : ไม่ต้องการจะฟังเรื่องใด เราไม่มีอะไรต้องคุย มันเกินทนแล้ว
ปกรณ์ : กรณ์มันผิดที่ไปเชื่อแม่ เพียงแค่อยากให้รินทร์รับฟัง โปรดจงเห็นใจ ให้กรณ์เข้าไป คุยกันได้ไหม

ปกรณ์ : ผมเองมันเลว โปรดอภัยที่ผิดไปเพราะหูเบา รักมันบังตา เกิดอิจฉาจึงได้ทำเรื่องน่าชัง
วิรินทร์ : ออกไปให้พ้น อย่ามากวนฉัน ไม่มีวันหวนกลับ
ปกรณ์ : เพิ่งรู้ความจริง
วิรินทร์ : จบกันทีเราไม่มีเหลือเยื่อใย
ปกรณ์ : ลูกเรายังมี
วิรินทร์ : พูดอะไรหยุดโวยวาย ฟังให้ดี จะบอกให้รู้ ไม่มีอีกแล้ว เด็กในท้องรินทร์ สิ้นเวรกันที
วิรินทร์(พูด) : ไป ออกไป ออกไป
ปกรณ์(พูด) : ไม่ รินทร์ ไม่
ปกรณ์ : บอกกับกรณ์ว่าไม่จริง จะทำลายได้อย่างไร ลูกทั้งคน
วิรินทร์ : อย่ามาพบกัน จากนี้จน วันตาย


มองโลกในแง่ดี

ชูนาม - เล็กน้อยก็บ่นเรื่อยไปจะได้อะไรขึ้นมา คิดแล้วเบื่อระอามันต้องทำใจ หากว่ามีปัญหาแทนที่จะมากลุ้มใจ
มองโลกแง่ดีกันเข้าไว้ ทุกข์ร้อนก็ทิ้งมันให้หมด
ปานเทพ - พวกนั้นเขาจะฆ่าเรา
ชูนาม - ก็ดี ไม่ต้องติดคุก
ปานเทพ - พ่อพูดตลกหรือไง
ชูนาม - ไม่ต้องขึ้นศาล ลูกคงยังไม่รู้ว่าค่าทนายนักอาน มันทรมานไปเป็นปี มันทวงไม่จบกันซักที ตายดีกว่า
สาวเลาจน์ - เราควรจะมองในแง่ดีไว้
ปานเทพ - พ่อเลิกพูดเล่นเสียที
ชูนาม - นี่แหละจริงเที่ยงแท้ ยังถ้าสาวไม่เหลียวแล เราควรจะดีใจ เราจะได้เปลี่ยนผูหญิง วันเว้นวันเรื่อยไป
ปานเทพ - นั่นเป็นเรื่องดีใช่ไหม
ชูนาม - เหมือนขึ้นสวรรค์ทั้งเป็น ฮ่า ฮ่า
ปานเทพ - แล้วเศรษฐกิจวุ่นวาย จะดียังไงบอกมา ทุกทุกอย่างขึ้นราคา ตั้งกว่าเท่าตัว
ชูนาม - อย่าห่วงไปเลยลูกรัก ไม่จำเป็นต้องกลัว อะไรจะแพงก็ช่างหัว เราก็เลิกใช้มันให้หมด
สาวเลาจน์ - เราควรจะมองในแง่ดีไว้
ชูนาม - เรื่องกินเรื่องเที่ยวทิ้งไปให้หมด
สาวเลาจน์ - เราควรจะมองในแง่ดีไว้
ปานเทพ - ถ้าแฟนไม่รัก
ชูนาม - ก็เลิกให้หมด
สาวเลาจน์ - เราควรจะมองในแง่ดีไว้
ปานเทพ - ถ้าเราปวดหัว
ชูนาม - ตัดทิ้งก็จบ เอ้ย
สาวเลาจน์ - เรายังต้องมองในแง่ดีไว้
ชูนาม - พอทีเลิกคิดวุ่นวายเรื่องนี้ มีแต่สับสน ไม่มีประโยชน์ สิ่งที่ควรทำ คือเราต้องยิ้ม และ ลืมมันให้หมด
ปานเทพ - คิดแล้วเบื่อเหลือเกิน ทางออกคงไม่มี
ชูนาม - ก็พักผ่อนซะทีสิ เที่ยวมันเรื่อยไป
ปานเทพ - เจ้าหนี้โหดโหดทั้งนั้น คงต้องโดนฆ่าตาย
ชูนาม - เจ้าหนี้ลูกหนี้ก็คนไทย หันหน้ามาคุยก็สบาย เดี๋ยวก็จบ
สาวเลาจน์ - เราควรจะมองในแง่ดีไว้
ปานเทพ - ใช้หนี้ไม่ไหวเขาคงไม่จบ
สาวเลาจน์ - เราควรจะมองในแง่ดีไว้
ชูนาม - ถ้าเขาไม่จบ ตัวเราก็จบ
สาวเลาจน์ - เราควรจะมองในแง่ดีไว้
ปานเทพ - แล้วถ้าหากเขาชักปืนขึ้นมา
สาวเลาจน์ - เราควรจะมองในแง่ดีไว้
ชูนาม - ถ้าเป็นอย่างนั้น ก็ยอมไม่จบ
ชูนาม , ปานเทพ , สาวเลาจน์ - ก็รู้รู้อยู่ว่าบ้านเราอะไรก็ง่ายหนักหนา เป็นทุกข์เดือดร้อนขึ้นมา ไม่กี่วันก็หาย
ชูนาม , ปานเทพ - ถ้าอยู่เมืองไทยนี้แล้วมีเรื่องวุ่นวาย เราแค่บินไปประเทศไหน จนคนลืมลืมง่ายจะตาย เรื่องก็จบ
ปานเทพ , สาวเลาจน์ - ไปทำการค้าลงทุนก็ดี
ชูนาม - สิงคโปร์
ปานเทพ , สาวเลาจน์ - ไปหาบ้านพักใกล้ใกล้สักที่
ชูนาม - ไปฮ่องกง
ปานเทพ , สาวเลาจน์ - พักผ่อนดูบอลก็น่าจะดี
ชูนาม - ไปอังกฤษ ซื้อไว้สักทีมก็ยิ่งดี
ปานเทพ ( พูด ) - เอาเงินที่ไหนไปซื้อล่ะพ่อ
ชูนาม ( พูด ) - ขายหุ้นสิลูก จบมั้ย
ชูนาม , ปานเทพ ( พูด ) - จบ


อวสาน

หมู่มวล - ปานรุ้งใช่ว่าจะหมดสิ้นทุกอย่าง ยังเหลือ ปรกคอยดูแลเฝ้าเคียงข้าง
ปานเทพต้องฝ่าเคราะห์กรรม ชีวิตเมื่อตกระกำจึงเข้าใจ
ปานรุ้งเฝ้าทุ่มเทจนหลายปีผ่าน ปานวาดเหมือนเริ่มจะดีขึ้นมาบ้าง
ปานรุ้งรักลูกวิรินทร์ หล่อเลี้ยงด้วยความเข้าใจในรักจริง
ปานเทพ , ปรก , ปานวาด - เมื่อเวลาเคลื่อนผ่านตัวเราทุกอย่างจึงเริ่มเปลี่ยน เมื่อลูกชายสายเลือดปกรณ์เหมือนดั่งจะเชื่อมใจ
ช่วยให้ทุกชีวิตได้เบิกบาน ที่สุดลูกหลานมีทางที่สดใส จากนี้เรื่อยไป จะมีรัก ตลอดกาล
ปานรุ้ง ( พูด ) - เอาละ อาบน้ำสระผมแล้วก็ต้องเช็ดผมให้แห้งก่อนจะนอนนะ ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวจะไม่สบาย
ปานชนก ( พูด ) - ไม่เป็นไรหรอกครับคุณย่า ขนาดเมื่อวาน ผมออกไปเล่นน้ำฝน ยังไม่เป็นไรเลย อุ้ย
ปานรุ้ง ( พูด ) - ฮึ รู้มั้ยทำไมย่าถึงได้ตั้งชื่อหนูว่าปานชนก ปานชนก แปลว่า เหมือนพ่อ เรานะซนเหมือนพ่อรู้มั้ย
ง่วงแล้วละซิ อ่ะ นอนซะ หลับซะนะ คนดี
ปานรุ้ง - หลับตานอนเสียเถิดหลานรัก ตื่นขึ้นมามีโลกงามรอเธอ ไม่มีใครที่คอยบังคับใจให้เจอกับฝันร้ายที่เธอไม่ต้องการ
เพื่อสร้างชีวิตช่างยิ่งใหญ่นัก จะมีใครรู้ว่าทำอย่างไร จะกี่เส้นทางเราต้องลองกันไป อาจค้นไม่พบนานเท่าไหร่
แต่อย่าท้อขอให้มีรัก ตลอดไป


เด็กดี

ปานรุ้ง (พูด): เชื่อแม่สิปานเทพ ไปเรียนที่อเมริกาเนี่ยดีนะ ลูกจะได้พบเห็นอะไรใหม่ๆ ยิ่งเราได้เห็นมาก เราก็จะได้เปรียบคนอื่นมาก แม่ต้องการให้ลูกเป็นคนดี จำได้ไหม แม่เคยบอกลูกว่ายังไง ปานเทพ
ปานเทพ : ถ้าอยากเป็นเด็กที่ดี พวกเรามีวิธี คือ เชื่อฟัง
ปานรุ้ง (พูด): ปานวาดหล่ะ
ปานวาด : ที่แม่เฝ้าเตือนทุกคำ ต้องยอมตามทุกอย่าง นั่นคือทางที่ถูก
ปานรุ้ง (พูด): ปรก
ปรก : ถ้าอยากเป็นเด็กที่ดี วินัยเราต้องมี อย่าดื้อซน
ปกรณ์ : จะเบื่อยังไงต้องทน แม่รักเราทุกคน สอนด้วยความหวังดี
ปานรุ้ง : ทุกๆคำที่แม่พร่ำสอน กลั่นและกรองจากใจ ลูกต้องจำ ทำตามเรื่อยไป ห้ามงอแง ลังเลใดๆเลย
ลูกๆ : ถ้าอยากมีวันที่ดี ต้องทำตามวิธี แม่ชี้วาง อย่าออกนอกลู่นอกทาง แล้วทุกๆอย่าง จะเป็นดังฝันใฝ่
ปานเทพ : ทุกๆคำที่แม่พร่ำสอน เปรียบเหมือนพรจากใจ
ปานวาด : หน้าที่เราทำตามเรื่อยไป
ปรก : ห้ามงอแง ลังเลใดใดเลย
ปานรุ้ง (พูด): ปานเทพ ที่แม่ให้ลูกไปเรียนเมืองนอก ก็เพื่อที่จะไปเห็นโลกกว้าง โตขึ้น ลูกจะได้เป็นนักธุรกิจที่ร่ำรวยที่สุด ส่วนปรก ลูกก็เหมาะที่จะรับราชการ สำหรับปานวาด แม่จะเปิดโรงเรียนอนุบาลให้ลูก ลูกจะได้อยู่กับเด็กๆที่น่ารักและจริงใจ แล้วปกรณ์หล่ะครับ โตขึ้นลูกอยากเป็นอะไร
ปกรณ์ (พูด): ปกรณ์ไม่รู้ครับ
ปานรุ้ง (พูด): แม่จะให้ปกรณ์เป็นเจ้าชายน้อยของแม่ก็พอ
ปกรณ์ : ทุกๆคำที่แม่พร่ำสอน เปรียบเหมือนพรจากใจ หน้าที่เราทำตามเรื่อยไป ห้ามงอแง ลังเลใดใดเลย
ลูกๆ : ถ้าอยากมีวันที่ดี ต้องทำตามวิธี แม่ชี้วาง อย่าออกนอกลู่นอกทาง แล้วทุกๆอย่าง จะเป็นดังฝันใฝ่ ทุกๆคำที่แม่พร่ำสอน เปรียบเหมือนพรจากใจ หน้าที่เราทำตามเรื่อยไป ห้ามงอแง ลังเลใดใดเลย
ลูกๆ โตแล้ว : ทุกๆคำที่แม่พร่ำสอน เปรียบเหมือนพรจากใจ หน้าที่เราทำตามเรื่อยไป ห้ามงอแง ลังเลขัดใจแม่เรา


ลูกกลับมาแล้ว (ปานเทพ-ปานรุ้ง)

ปานเทพ : แม้มันจะช่างเนิ่นนาน ดูดั่งเพียงเมื่อวานที่ได้จากบ้านไป
เมื่อฝันที่ต้องการ ไม่เป็นเหมือนใจ จึงต้องคืนย้อนมา
ปานรุ้ง : ลูกกลับมาแล้ว แม่เฝ้าเป็นห่วงหนักหนา
ปานเทพ : ผมยังโชคไม่ดี มีปัญหารบกวน
ต้องการเงินทุน ไปกอบไปกู้ฐานะ
ขอยืมไม่มากมาย ไม่นานจะใช้คืน
ปานรุ้ง : ปัญหาทั้งหมดทั้งมวล เกิดจากชูนามเท่านั้น
ปานเทพ : เราแค่เพียงต้องการ ให้เรื่องร้ายผ่านไป จบลงด้วยดี
ปานรุ้ง : ลูกไม่เข้าใจ เขาเป็นเช่นไร
ปานเทพ : แต่ยังไงก็เป็น พ่อชูนาม
ปานรุ้ง : คนอย่างเขา ทำลายทุกอย่างไม่เหลือ
ปานเทพ : พ่อเพียงพลั้งไป ทำไมแม่ไม่ลืม
ปานรุ้ง : ไม่ลืมที่เคยล่อลวง ให้เราต้องทนเจ็บช้ำ
ปานเทพ : ใครบ้างไม่เคยผิด
ปานรุ้ง : คนอย่างชูนาม อย่าเลย ไม่เคยคิดดี
ปานเทพ : แม่ไม่เคยมองว่าพ่อดี
ปานรุ้ง : หยุดบ่นได้แล้ว ไม่ต้องการฟัง
ปานเทพ : แม่ไม่มีวันจะเข้าใจ
ปานรุ้ง : ลูกเพียงไปหลงฟังคำโกหก
ปานเทพ : ที่เราเผชิญล้วนเรื่องร้ายแรง เราต้องการเงิน
ปานรุ้ง : หลอกลวง อย่าหวังไปเลย
ปานเทพ : ให้เงินกับผม ช่วยเราให้พ้น พ้นเคราะห์กรรมเสียที

ปานเทพ(พูด) : นายแม่
ปานรุ้ง(พูด) : ยิงแม่ซิปานเทพ ยิงซิ ยิงแม่ซิ
ปานเทพ : ใครกันที่ไม่เคยแคร์ ชอบพูดว่ารัก แท้จริงสนใจ แต่เพียงตัวเอง
ขอพอกันที ให้เงินกับผม แล้วจะไม่มาอีกเลย
ปรก(พูด) : พี่ปานเทพ
ปานเทพ(พูด) : เฮ้ย...ปรก...ถอยไป
ปานรุ้ง(พูด) : หยุดเดี๊ยวนี้น่ะ
ปรก(พูด) : พี่เอาปืนมาทำไมเนี่ย
ปานรุ้ง(พูด) : แม่บอกให้หยุดทั้ง2คน ได้ยินไหม
ปานเทพ(พูด) : ถอย...ปล่อย...ปล่อย
(ปานเทพกับปรกแย่งปืนกัน)
ปัง...........


บทนำ (ผู้บรรยาย, ปานรุ้ง, คมขวัญ, กติยา, วาาสุเทพ, ชูนาม, มวลหมู่)
ผู้บรรยาย : ผู้คนต่างหาทางยังจุหมาย เพื่อรักที่ใฝ่ปองต้องทำเช่นไร เพื่อสรรค์สร้างชีวิตให้ได้ดั่งใจ แล้วจะทำอย่างไรใครเล่าที่รู้
มวลหมู่ : ปานรุ้งมีรักยิ่งใหญ่ แต่กลับร้ายทำลายทุกสิ่ง นี่น่ะหรือความจริงที่เป็นไป

มวลหมู่ : ปานรุ้งเธอกลับมาคราวนี้เธอเปลี่ยนไปนะ เธอเด่นเธอดูสวยสง่า คงเพราะได้ผ่านโลกไกล เธอเห็นโลกมามากมายใช่ไหมเธอ
ปานรุ้ง : ตัวฉันได้ท่องไปทั่วฟ้าเมืองใหญ่ นิวยอร์ก ปารีส ลอนดอน เห็นทุกอย่าง มาคิดเทียบประเทศไทย ที่มีรักล้นอุ่นหัวใจไม่ได้เลย
คมขวัญ : กิจการยิ่งใหญ่เดินเรือทะเลรอเขาอยู่
ปานรุ้ง : กิจการที่บ้านช่างดูน่าเบื่อไม่สนหรอก
มวลหมู่ : คู่ครองมองใครที่___ไว้
คมขวัญ : มีคนที่ถูกใจรอเธอให้เลือกสรร
มวลหมู่ : ชายไทยตั้งเป็นพัน ใครกันโชคดี เลือกทางนี้จะได้ไหม
ปานรุ้ง : ไม่ใช่เธอ ไม่ใช่เธอ

กติยา : ปานรุ้ง
ปานรุ้ง : นั่นกติยาใช่รึเปล่า
กติกา : เพื่อนรัก ไม่ได้เจอกันหลายปีอยู่ ยังสวยไม่สร่างเหมือนเดิม
ปานรุ้ง : ปากหวานไม่เปลี่ยนเหมือนเดิมเลยเพื่อนเรา

ปานรุ้ง : ไงจ๊ะ ได้ข่าวว่าตอนนี้มีหนุ่มควงแขน และติดเอามาด้วยรึเปล่า คนไหนนะแฟนเพื่อนเรา
กติยา : ทางนี้ฉันจะแนะนำให้รู้จัก
กติยา(พูด) : รุ้งจ๊ะ นี่เรือโทวาสุเทพ นทีพิทักษ์ พี่เทพคะ นี่ปานรุ้งเพื่อนของยาค่ะ

ผู้บรรยาย : วันนี้แม้หนุ่มมีเป็นร้อยที่แอบปองรัก เพียงหนึ่งที่นำหน้าที่สุด ปานรุ้งได้ตัดสินใจ วาสุเทพเหนือกว่าผู้ใดจึงแย่งมา
ปานรุ้ง : จะจับมือกันเดินก้าวไป
วาสุเทพ : ฉันพร้อมจะเพื่อเธอทุกสิ่ง
ปานรุ้ง : จะมีเพียงเธอที่อยู่ร่วมกาย
วาสุเทพ : ให้ฝันได้กลายเป็นจริงทุกอย่าง
พร้อมกัน : ขอจับมือก้าวไป ส้รางความฝันร่วมกันกับเธอคนนี้
ปานรุ้ง : อยากมีเธอให้นานเท่านาน
คมขวัญ : เขานั้นจะทำให้ลูกเป็นสุข
วาสุเทพ : อยากอยู่ด้วยกันจากวันนี้ไป
คมขวัญ : ฉันแสนยินดีลูกมีทุกอย่าง
ปานรุ้งและวาสุเทพ : ขอฝากคำสัญญา ขอฝากความรักมั่น ให้ใจสองใจเชื่อมใยความสัมพันธ์ไม่มีเสื่อมคลาย ขอมีเพียงเธอ

ชูนาม :
ยามราตรีมีมนตร์ ดาวเกลื่อนอยู่บนท้องฟ้าพร่างพราย ดาราดูเรียงรายเธอส่องประกายชโลมจิตเรา อันบรรดานารีมวลหมู่สตรีเธอเป็นดั่งดาว
โอ้ เราล่องลอยท่ามกลางแสงดาวคืนนี้ โอ้ราตรี ดาวดวงไหนคู่ควรกับฉัน ดาวที่สวยดังเทพเสกสรรค์รึว่าดาวที่ช่างเร่าร้อน
หลายคนยั่วยวนใจฉัน แต่ไม่ไหวหวั่นเลยนวลน้อง เพราะคนที่ฉันเฝ้ามองและต้องการ นั่นคือ เธอ

ผู้บรรยาย : เขาเป็นดังไฟ หลอมจนหมดใจ หญิงผู้ใดพบเจอลุ่มหลง (ชูนามๆๆๆ) ปานรุ้งหลงรักชูนาม วันนี้จึงเปลี่ยนทาง ทิ้งวาสุเทพคร่ำครวย ส่งคืนกติยาๆ